Na in Antigua te zijn aangekomen, ontmoette ik al vrij snel 2 Zweedse meisjes die ik al eerder in Tulum was tegengekomen, Erika en Amanda. Met nog een Engelse jongen, Hareen, hebben we twee weken geleden de vulkaan Pacaya beklommen (2500 m hoog). In de krater zag je dan allemaal zwart gestold lava en in het midden een kleine riviertje lava, naar beneden stromend. Het gevoel om in de buurt van lava's te zijn, is wel grappig. Omdat je op een redelijke hoogte zit, waait het redelijk. Naarmate je dichterbij de lava komt wordt de wind steeds warmer: het is vergelijkbaar met een haarfohn die op een steeds hogere stand zet, tot het superwarm wordt. Na een paar minuten word het je toch letterlijk toch wel te heet onder de voeten: mijn zolen smolten zelfs een beetje!!! Maar je kan echt dichtbij komen, tot op een meter afstand (maar hooguit een seconde of tien!!!). Uiteraard hadden we ook marshmellows meegenomen... beter krijg je ze niet!!! Alles bij elkaar was het een unieke ervaring, er zijn weinig plekken in de wereld waar je zo dichtbij kan komen en ik had nog nooit eerder in mijn leven lava gezien. Check mijn National-Geographic-filmpje onderaan. ;-)

Aanvankelijk wilde ik in Antigua mijn taalscursus Spaans beginnen. Antigua is een supermooi dorpje in de bergen. Het is wel wat toeristisch; naast buitenlanders brengen veel Guatemalteken hier hun weekend door. Maar ergens zag het er in Antigua ook iets te perfect uit: na een paar dagen had ik er ook wel een beetje genoeg van. Dus toen besloot om eerst naar Quetzaltenango te gaan (in de volksmond ‘Xela' genoemd) en daar mijn Spaanse taalcursus te volgen. Ten eerste omdat Quetzaltenango een exemplarische stad voor Guatemala is (lees: armer, lelijker, maar wel leuker), ten tweede omdat je er beter Spaans kan leren (minder studenten waardoor je ook buiten de les om meer ‘gedwongen' wordt Spaans te spreken) en ten derde omdat er in de omgeving ontzettend veel mooie natuur is (bergen, vulkanen, meren enz.). Dus de dag erna zat ik op in de chicken bus naar Xela!

Chicken buses, ook mooi trouwens. Het zijn de goedkoopste bussen die je kan krijgen en ja, dan heb je dus het minste comfort. Je gaat naar een busstation waar je allemaal ouderwetse Amerikaanse bussen ziet, zogenaamde Blue Birds. Denk niet dat er haltes zijn, nee, uiteraard is het een grote ongeorganiseerde chaos! Als je je bus wil vinden, moet je luisteren naar alle schreeuwende chauffeurs. Bijvoorbeeld ‘Xexexexexexelaaaaaaaaaaaaa!!!' is Quetzaltenango (Xela) en ‘Guaaaaaate-guate-guate-guateeeeeeeeeeee!!!'is Guatemala City. Heb je eenmaal je bus gevonden en je backpack op het dak laten dumpen, dan kun je de bus in. Je zit op bankje van een meter breed met 2 kleine Guatemalteekjes, 2 bankjes x 3 personen = 6 op een rij. De bus vertrekt pas als ie min of meer vol is en mensen mogen ook staan in de bus. Als je geluk hebt zit je in een bus met minder dan 80 personen!!! ;-) Gelukkig vermaakt de chauffeur je onderweg wel met de laatste reaggaeton en salsa muziek. En hij rijd als een tierelier, de chauffeur maakt optimaal gebruik van de capaciteit van de dieselmotor. Links en rechts inhalen, afsnijden, in de bergen met minimaal 100 km/u door de bocht en alle auto's gaan wel opzij... en als er files zijn is de bus zo aardig om je op de andere weghelft verder te vervoeren... (dit is geen grap!)...