De grootste stad ter wereld en de leukste stad op mijn reis...

Dag kijkbuiskindertjes,

Alweer het laatste verhaaltje uit het grote Erik-op-reis-verhaal 2008... Na 2 opeenvolgende nachten in de nachtbus te hebben geslapen (Campeche-San Cristobal, EK-finale tussendoor en San Cristobal-Puerto Escondido)was ik in Puerto Escondido aangekomen. Inmiddels had ik eeen beetje 'haast' gekregen met reizen. Ik moest immers op tijd inMexico stad zijn, want ik had nog een vlucht staan naar San Francisco, California. 4 maanden langheb je geen enkele haast, ga je naar wat je leuk lijkt enblijf je misschien wat langer als het goed bevalt. De laatste weken moet jein een keertoch wel gaan plannen wat je nog wilt zien.

Goed, Puerto Escondido dus...de ultieme bestemming om te gaan surfen!Helaas: wegens een kater niet gedaan. Gelukkig wel hoge golven, een mooi stranden superwarm weer. Vervolgens doorgegaan naar Oaxaca, waar ik ook maar twee dagen ben gebleven.Daar hebben ik Jerome, mijn Franse maatjeelkaarweer ontmoet. Met twee Nederlanders, Fardau en Matthijs, naar de ruines vanMonte Alban gegaan. Het ligt op een plateau, met een fantastisch uitzicht om ons heen (ook op Oaxaca). Daarna doorgeracet met Jerome naar... de grootste stad ter wereld, met maar liefst 20 miljoen inwoners: Mexico stad, oftewel Districto Federal (D.F.).

D.F., daar kun je dus heel lang rondlopen...

We hebben het Historisch Centrum verkend, mooiste was het Zocalo. Dat is het grote plein van Mexico stad, schijnbaar het een na grootste plein ter wereld. We hebben de presentatie van voetbalclubAméricavoor het nieuwe seizoen meegepakt. Na het voetballen hebben we de sportzondag maar compleet gemaakt met het stierenvechten. Weliswaar is het professioneleseizoen van oktober tot maart, maar wij konden een glimp opvangen van de junioren matadoren. Het stierenvechten bestaat uit drie rondes. In de eerste ronde put de matador de stier uit door een beetje met zijn rode lap te zwaaien. De tweede rond begintde matador pijlen in de hals van de stier te steken en in de laatste ronde word de de stier met een floret bewerkt. Tot de stier in elkaar zakt. Dat is ook het verschrikkelijkste moment om te zien. Dan kijkt iedereen naar de umpire. Als de stier moedig heeft gevochten wordt hij zwaar gewond gespaard, maar anders komt er alsnog een doodsteek. En dan wordt de stier roemloos uit de arena afgevoerd door een aantal paarden. De stier wordt geslacht en het vlees wordt verkocht. De eerste ronde is ok, maar de rondes daarna sta je te kijken met een enorme afschuw. Hoe kan dit in godsnaam vermaak zijn?

En met een leuk groepje van het hostel (Jerome dus; Mathias uit Zwitserland; Anne,Nanneke & Lisette uit ons eigen land, en soms nog Sara & Tracey (Australië) en Jon (Engeland)hebben we meer gedaan in Mexico City:

-De ruines van Teohuticapan bezocht. Teohuticapan ligt ongeveer 50 km buiten D.F. Weer aardig om te zien, maar gelukkig de laatste ruines van mijn trip. Na een stuk of 7 verschillende ruines geloof je het wel!
- Prachtige muurschilderingen van kunstenaar Diego Rivera (politiek geengageerd, Diego Rivera had namelijk linkse denkbeelden).
- Museo de Arte Moderno (teleurstellend voor zo'n grote stad als Mexico Ciudad).
- En meer niet per se noemenswaardige dingen...

Na de voorspelbare/verwachte sof van het stierenvechten gingen we met het halve hostel naar een andere vorm van Mexicaans entertainment: Lucha Libre! Ken je het AmerikaanseWWF worstelen, waarbij ze elkaar maar nepslaan/trappen en op elkaar springen in een soort van kermisachtige show? Dat, plus worstelaars in strakke broeken en met maskers is Lucha Libre! Je ligt werkelijk waar 2 uur in een scheur van het lachen, het is zo grappig! Maar ondanks dat het zo nep is, zijn de supporters zijnwerkelijk waar bloedfanatiek (terwijl jij rustig aan je Corona'tje zit te lurken).

Al met al had ik bij Mexico stad het gevoel dat ik een grote Europese stad als Madrid of Parijs aan het lopen was. Het heeft veel allure, echt een hoofdstad. En toen ging ik van de de grootste stad ter wereld naar een van de leukste steden op mijn reis: San Francisco, California!

De eerste dag in San Francisco dacht ik bij mezelf... Wat nou veel zien!? Na vier maanden dezelfde kleren wil je wel eens wat anders... shoppen!Die avond Mathias de Zwitserweer ontmoet (ging ook toevallig ook naar SF), uitgeweest en kennis gemaakt met een wet dat je tussen 2 en 6 uur 's nachts geen alcohol wordt geschonken. Behoorlijke domper als je dat van te voren niet weet! De zondaghebben Mathiasen ik(zonderkater) eerst door het 'Financial District' van SF gelopen en daarnaheerlijk atmosfeer kunnen proeven bij het honkbal. De San Francisco Giants speelden uit, dus wij gingen naar de Oakland Athletics,vlakbij SF.Mooi mazzel, want diezijn schijnbaar beter dan de Giants. Hebben we mooi veel van gezien, want ze verloren van de LA Angels.

De twee dagen daarna hebben we oerhollands gedaan: op de fiets de stad verkennen.
Route dag 1: Chinatown, uitzicht vanaf de Coit Tower, Fisherman's Wharf (verschrikkelijk toeristisch havengebeid met teveel souvenierwinkels en vreetkraampjes) en als toetjede Golden Gate Bridge over (met hevige wind) en met de veerpont weer terug.
Route dag2: Civic Center (overheidsgebouwen), Haight & Asbury (waar de hippies in de jaren '60 hun hoogtijdagen vierden),Golden Gate Park (zeg maar 5x het Vondelpark) enOcean Beach.

De dagen erna o.a. Jim van Xela ontmoet, door verschillende wijkjes alsThe Mission en Castro gelopen, naar hetMuseum of Modern Art geweest (betere versie dan die in Mexico).
En een paar dagen voor terugkomstnaar Nederlandwas ik weer in Los Angeles aangekomen, de stad waarde reis voor mij is begonnen.Het reizenwas ikonderhand moe gewordenmaar zeer voldaan & gelukkiglag ik de laatste dagenop het...STRAND!

Inmiddels ben ik alweer ruim een week thuis, al wat mensen gezienen alweer aan het werk... (blut)! Hopelijk heb jullie genoten van mijn verhalen de afgelopen 5 maanden, misschien wel inspiratie voor een volgende vakantiebestemming?

Liefs, Erik

----------------------------------------------------- T h e E n d -------------------------------------------------

Zapatista's en verliefd op Mérida!

Maandenlang ben ik amper Fransen tegengekomen, tot San Cristóbal de las Casas. Daar kwam ik ze ineens bij bosjes tegen. Plotseling is het dan heel vermakelijk om Nederland-Frankrijk met ze te kijken (´rentrez chez vous!'). De dagen daarna vanuit San Cristóbal met de Fransen de omgeving verkent. Weer een dorpje met een mooi kerkje bezocht (San Juan Chamula), setje grotten bezocht, dit keer die van San Cristóbal en een bergje beklommen (Cerro Huitepec) met uitzicht over San Cristóbal. Heel mooi was een boottochtje door Cañon del Sumidero, door een canyon, omgeven door jungle.

Chiapas, een van armste staten van Mexico, is ook om iets anders bekend. Het is de thuisbasis van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger (Spaans: Ejército Zapatista de Liberación Nacional, EZLN. Het EZLN zegt de rechten van de oorspronkelijke Mayabevolking te vertegenwoordigen (achtergesteld aan Mexicanen) en ziet zichzelf ook als deel van een grotere antikapitalistische beweging, vechtend voordemocratie, vrede, rechtvaardigheid,gelijkheid van man en vrouw,gekijke rechten voor homo's en behoud vanhet regenwoud,'voor alle Mexicanen en voor alle mensen'. Hoewel de Zapatisten deels gewapend zijn, is er geen sprake van gebruik van geweld. Ze voeren voornamelijk hun strijd uit in de media, en dan met name internet. Jerome en ik hadden er een stukje over gelezen in de Lonely Planet. Aangezien dit ons allemaal wat vaag in de oren klonk, wilden we graag een Zapatista dorpje bezoeken. Zien is geloven en dan konden we er tenminste een mening over vormen! Dus gingen we op avontuur naar Obentic, op ongeveer een uur van San Cristobal.

Eenmaal aangekomen bleek Obentic te zijn omgeven door een hek. Bij de ingang stond een gebivakmutste kerel te wachten, die ons semi-intimiderend vroeg waar we vandaan komen, wat we kwamen doen, of we sympathiseerden met zapatista´s enz. Uiteindelik mochten we binnenkomen. Het dorp zelf is niet zozeer een dorp met inwoners, maar meer een plek waar diensten worden verleent, onafhankelijk van de Mexicaanse regering. Er zijn dus scholen, winkeltjes en zelfs een kliniek. Ook zijn de meeste gebouwen voorzien van schitterende muurschilderingen. Jerome en ik hebben geen wapens gezien. We hebben hier en daar geprobeerd te praten met Zapatista´s. Wat zijn precies de doelen van Zapatista's? Hoe zie je dat terug in de omgeving? Waarom kies je voor een leven als Zapatista? Maar iedere keer kregen we als antwoord: ´Ik weet het niet, het (leven) is in ieder geval erg moeilijk´. Tot onze teleurstelling zijn we dus niet heel veel meer te weten gekomen over Zapatista's. Meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zapatistisch_Nationaal_Bevrijdingsleger

Wel merk je dat delen van Chiapas inderdaad worden ‘gecontroleerd' door de Zapatista's. Dit zie je aan dorpen waar allerlei EZLN borden hangen. Op verschillende wegen vind je ook allerlei controlepunten, ofwel van het Mexicaanse leger, ofwel het EZLN (overigens kan je wel zonder moeite er doorheen rijden).

Daarna ben ik solo doorgereist naar Palenque. Setje watervallen toegevoegd aan mijn bezienswaardighedenlijstje: Agua Azul, Agua Clara en Mosul-Ha. Die laatste was het mooist, mede ook omdat je achter de waterval kon komen. Palenque zelf is bekend vanwege haar Maya ruines, dus dat was een mooi verjaardagskado'the voor mezelf, haha. Twee Nederlanders ontmoet, Jikke en Annemieke, en samen met een gids hebben we de ruines verkend. Tot nog toe zijn de ruines van Palenque wel de mooiste die ik heb gezien. Het is vrij overzichtelijk en door jungle omgeven, waardoor hete en bijna romantische setting wordt. Helaas werd me daarna met Nederland-Rusland niet nog een kado'tje gegund... gelukkig wel gelachen met Jikke en Annemieke.

Nachtbusje gepakt naar Mérida, in de kop van het shciereiland Yucatán. Elke zondag heb je daar ‘Mérida en Domingo'. De straten rondom Mérida zijn dan autovrij, zodat allerlei eetkraampjes, straatartiesten, artesania stalletjes en bandjes het plein kunnen bezetten. Ook is er dan een groot podium, waar muziek gespeeld wordt. Helemaal geweldig om iedereen op straat zien te dansen! Daar kan Amsterdam nog wat van leren! Ik ben echt een beetje voor Mérida gevallen, want de stad ademt echt cultuur uit. Elke avond is er wel wat cultureels te doen, zijn er dingen te zien op Plaza Grande, musea's zijn gratis en allemaal kunstuitingen door de stad heen. En dit allemaal omgeven door prachtige architectuur.

Ook in de omgeving is veel te doen:

• In Mérida is het door het jaar heen freakin warm, zeg een graad of 35. Dus ook fijn om dan even af te koelen in Progresso, een verder niet zo bijzonder badplaatsje.
• Natuurlijk kon ik Chichen Itza niet missen. Tenslotte nog in 2006 als een van de nieuwe 7 wereldwonderen gekozen. Met name ‘El Castillo', de grootste tempel, is inderdaad indrukwekkend. Bovendien kun je daaraan zien hoe sterk de Maya's waren met astrologie. De tempel heeft aan vier zijden 91 treden, voeg de top toe en je komt op een total van 365 (oftwel een jaar).
• Izamal is een klein plaatsje met een schitterende Fransiskaner kerk/klooster.
• En Celestun, een plaats aan de kust, waar vlakbij een reservaat is. Het reservaat is rijk aan moerasachtige mangrove bossen en groepen flamingo's in de laguna's. Schitterend om die roze beesten zien!

Na een paar uur in Campeche te zijn geweest, ben ik nu wat aan het nachtbussen en ga ik langzamerhand richting Mexico City... nog minder dan een maand reizen over!

PS. Over het Nederlands Elftal praten we niet meer... iedereen hier heeft zoiets van ´Wat is er toch met Oranje gebeurt?´.

Nog één keer Guatemala...

Na het duiken op Utila, Honduras ben ik met mijn 'dive buddy' Luke verder gegaan richting de Maya ruines van Copan. Ik was natuurlijk twee maanden geleden naar Tikal geweest, maar ook Copan is de moeite waard. Hoewel Copan kleiner is dan Tikal, geeft het betere representatie van hoe het er vroeger uitzag omdat hier geen jungle tussen de verschillende gebouwen zit.

Daarna teruggegaan naar Guatemala. In Antigua aangekomen, ging ik maar weer op zoek naar een Spaans schooltje, want mijn Spaans was iets minder geworden. Aardige lerares, maar na een dag of drie was ik het eigenlijk alweer zat... Rijtjes hier, oefeningetjes daar, of het nou in Xela is of Antigua, het is allemaal hetzelfde: ook vrijwillig naar school kan behoorlijk vervelen. Waar het overdag wat saai was, was het 's avonds ter compensatie dolle pret. Ik zat in een leuk luidruchtig hostel, The Black Cat. Daar had ik de vorige keer in Antigua ook gezeten en ook deze keer weer leuke mensen. Lekker kleppen, sush eten, filmpjes kijken, naar cafés gaan.

Daar heb ik ook Joost ontmoet, met wie ik het weekend daarna in Guatamala Ciudad ben geweest. Hij kende daar een Guatemalteeks meisje, Melissa, die ons in 1.5 dag de stad heeft laten zien. Erg fijn, want iedereen hier mijdt de hoofstad altijd maar omdat het zo gevaarlijk is (qua criminaliteit).

Na de hoofstad ging ik weer op weg maar Mexico. Maar niet voor ik naar mijn geliefde Xela nog had aangedaan om:
- Nog even wat vrienden, Ilse (mijn oude lerares) en Doris & Andrea (mijn gastfamilie) te bezoeken;
- Chicabal te beklimmen (een meer in de krater van een vulkaan);
- en Santa Maria te beklimmen (vulkaan van 3700 nog wat meter, mét uitzicht op Santieguito, een vulkaan die elk half uur een eruptie heeft).

Maar:
Omdat er een tropische storm voor de kust van Nicaragua woedde, die doortrok naar Mexico, heeft het de eerste vier dagen dat ik in Xela was pijpenstelen geregend... Dus dan doe je allerlei andere dingen:
- Voor het eerst ziek worden, daar had ik immers nu toch de tijd voor. Niet zoals iedereen altijd denkt van straatvoedsel of water uit de kraan, maar door een ordinaire bbq op een feestje.
- Naar grootste markt van Guatemala geweest, San Fransisco El Alto. We waren wat laat, maar we (ik, Peter en Jessica) hadden bijna een koe voor 90 euro , twee varkens voor 50 euro en wat hondjes gekocht, totdat we bedachten dat het wel erg lastig om ze op de chicken bus te krijgen.
- Met andere mensen die ook niks te doen hebben films kijken. Denk aan 'The Matrix' (voor de vierde keer) en de nieuwe Indiana Jones, deel 4 alweer. Harrisson Ford mag dan wel 70 zijn, hij doet nog steeds dingen die in het echt écht niet kunnen. Indy blijkt overigens een zoon te hebben, dus deel 5 & 6 komen er volgens mij ook aan.
- En ja ja, uiteraaaaaard Nederland-Italië gekeken. Ik citeer even een e-mail aan een goede vriend van mij: 'Wat een briljante galavoorstelling gisteravond! Ik kan het nog steeds niet geloven. Wat een ploegenspel, wat een rust, wat een perfecte uitgespeelde tweede goal, hoe rustig Gio de derde binnenknikt, hoe gefrustreerd het gezicht van Ambrosini eruit zag rond de 80e minuut, hoe Affeley een sublieme actie maakte en wat te denken wat Engelaar voor een seizoen heeft... de beste wedstrijd van Oranje in 8 jaar tijd... ik ben helemaal gelukkig!'...

Uiteindelijk heb ik alles wat ik in Xela wilde doen, gedaan. Het duurde alleen een dag of vier langer, dan ik van te voren dacht

. Normaal ben ik dan altijd wel blij als ik naar een nieuwe plek ga, want ik hou van de verandering. Maar deze keer had ik voor het eerst gemengde gevoelens. Xela is inmiddels zo vertrouwd voor me. Tenslotte heb ik hier in totaal toch meer dan een maand gezeten. En dan ga je weg, om voorlopig niet meer terug te komen. Ach ja, asi es la vida!

En na een nachtje in Huehuetenango ben ik de grens overgestoken naar San Cristobal las Casas (Mexico). Nog een week of 5 in Mexico, het laatste deel van mijn reis breekt aan (nog 27% oftewel 40 dagen). Ik heb er zin in! En ik kan niet wachten tot het Parque Central ook hier oranje kleurt!

Erik

UPDATE: Inmiddels heeft Nederland ook gradioos van Frankrijk gewonnen, haha te mooi! Ik ben nu in San Cristobal en ikheb de wedstrijd met 2 Franse gekeken... Als dit zo doorgaat, moet ik maar eens uitzoeken of ik mijn ticket kan wijzigen zodat ik 29 juni (de dag van de finale) weer in Nederland ben!

Estoy volando (ik ben aan het vliegen!)...

Onder het motto ‘school blijft school' heb ik na vier weken Xela m'n biezen gepakt en ben weer gaan reizen. Om te beginnen met een driedaagse hike van Xela naar hippiestadje San Pedro, met mijn inmiddels favoriete organisatie Quetzaltrekkers. San Pedro La Laguna ligt aan een prachtig meer: Lago Atitlan. Uiteraard was mijn knie nog niet helemaal hersteld van de vorige hike. Dus na een dag lopen was ik op de afdaling alweer aan het creperen: ‘Ik wil Ibuprofen!!!'. Daardoor was mijn hike ietwat anders (stukken met de bus maakt het toch wel simpel). Maar wel weer mooie uitzichten gezien, met locals gebabbeld, bij een Maya gastgezin geslapen (compleet met kampvuur en akoestisch gespeelde traditionele liedjes), een Evangelische kerk binnengestapt waar op dat moment een priester tegen homoseksualiteit, masturbatie en pornografie aan het prediken was en ik heb Guatemalteeks zondag amateur voetbal mogen aanschouwen (stukken beter dan Ajax tegenwoordig).

In San Pedro weer herenigd met veel mensen van Celas Maya, mijn school in Xela. En wat doe je dan verder in een week aan Lago Atitlan?

• Elke morgen in het meer zwemmen.
• Kayakken.
• Speervissen (alleen jammer dat het weer niet het seizoen was, volgens onze gids... jaja, zal wel).
• DJ'en... jawel, ook San Pedro moest eraan geloven...
• en... paragliden!!!

Vooral dat laatste was echt gaaf. Ik had een knotsgekke Franse instructeur, Guy, superaardige kerel. Van te voren was ik scheitnerveus. Ik ben namelijk bang voor het gevoel om te vallen. En dat werd niet minder toen we met de pick-up op een berg stonden, aan de rand van een klif, 500 meter boven het meer en Guy met zwaar Frans accent zei: ‘Ah, zuu oonlie hev to run of ze cliff and neveur koom bek!'. Haha, grapjas! Maar uiteindelijk viel dat ontzettend mee. We wachtten tot de wind sterk genoeg was, Guy ving achter me de wind in de parachute (hij zat gelukkig aan me vast) en rennen maar. En het was eigenlijk net alsof je met een vliegtuig opsteeg... Wat een gevoel om zo hoog boven de grond met je beentjes in de lucht te spartelen, werkelijk waar adembenemend. Ik was het dan ook helemaal aan het uitschreeuwen van vreugde en ongeloof (‘Ik kan vliegen!'). De vlucht was van Santa Catarina naar Panajachel, een minuutje of 40.

Na een week was het wel weer mooi geweest in San Pedro en ben ik op zondag vertrokken naar Chichicastenango, waar de grootste ‘arts & crafts'mark van Guatemala huist. Niets gekocht, daar ik nog twee maanden moet rondzeulen met een al alsmaar zwaarder wordende backpack. In de week erna heb ik in totaal tegen de 30 uur in de bus of boot gezeten (net een part-time job). Maar goed, ik zit dan inmiddels ook wel op Utila, een eilandje voor de kust van Honduras, een slordige 500 km verder. Tussendoor heb ik wel kunnen genieten van Semuc Champay en de grotten van Lanquin, in de buurt van Coban. Laatstgenoemde was niet heel speciaal, Semuc Champay des te meer. Semuc Champay is een klein paradijsje met waterpoelen, waar je heerlijk kunt zwemmen. Semuc Champay is eigenlijk een soort van kalkstenen ‘brug': er eronder stroomt een rivier.

Daarna richting Rio Dulce, ook weer aan een meer gelegen: Lago Izabal. Lekker relaxen, nog even de watervallen van El Paraiso meegepakt. Heel grappig, het water van de waterval is warm, want het water komt van een geiser. Spring je in het water, dan spring je in een mix van koude en warme waterstroompjes. Later een 12 kilometer lange boottocht gedaan van Rio Dulce naar Livingston, dicht tegen de grens met Honduras aan. Overgestoken en na een nachtje in Tela te hebben overnacht de boot naar Utila gepakt.

Utila is het ultieme duikeiland. Het ligt voor de kust van Honduras, aan het het grootste rif ter wereld, na de Great Barier Reef. In Belize heb ik al eerder aan het zelfde rif gesnorkeld. De afgelopen dagen heb ik hier mijn duikcursus gevolgd (PADI Open Water Course). Hierbij leer je allerlei basics van het duiken... vooral met betrekking tot het afdalen, het blijven op een bepaalde diepte, weer naar boven gaan en wat te doen bij problemen onder water (bijvoorbeeld als je geen lucht meer hebt, dat oefen je ook gewoon). Je staat echt versteld wat voor wereld daarachter schuilgaat, heel wel interessant. Naast het duiken en het oefenen van skills, was het echt nog wel huiswerk maken plus het afleggen van een test ook om te ‘slagen'. Na de eerste twee dagen in ondiep water te hebben geoefend mochten we gisteren op 12 meter duiken, zo, en dan gaat een en wereld open! Zoveel prachtige tropische vissoorten gezien, schilpadden, koraalrif (bijvoorbeeld in de vorm van hersenen), scheepswrakken, heel vet! De laatste test was vandaag, twee keer duiken naar 18 meter diepte. Ging allemaal goed. Nu zijn ik en mijn duikmaatje Luke gecertificeerde duiker, jeeeeeh!

Kan het niet laten om het te vertellen, maar er was ook een absoluut dieptepunt van de week: het missen van de Champions League finale... Waarom: hier op Utila was er geen kanaal te vinden waarop ze het uitzonden! Wat dat betreft moet ik zeggen dat het, zeker met een aankomend EK, het toch wel eens leuk zijn om terug naar Nederland te gaan...

Nou ja, misschien was dat wel een grapje...

Erik

PS. Check de foto's rechtsboven maar vooral het You Tube filmpje hieronder van deze geluksvogel!

Over studeren, hiken & deejayen in Xela...

De tijd vliegt voorbij als je Spaans studeert. De afgelopen weken zag een gemiddelde doordeweekse dag er zo uit:

6.30 u: Wakker worden, douchen en huiswerk maken, want meestal was ik de dag ervoor te lui om het te doen.

7.15 u: Ontbijten.

8.00 u: Beginnen op school, beginnen met conversatie (wat heb je gisteren gedaan enz.), daarna gezellig de grammatica stof induiken en een stortvloed aan grammaticaoefeningen maken. Halverwege een half uurtje pauze en daarna verder met de stof of verder met praten. Als laatste een hoofdstuk van een boekje lezen. Ilse, mijn lerares, beweert dat ik nu een boek voor 16-17 jarigen lees. Ik geloof er niks van, ik weet niet op welke leeftijd Guatemalteken kunnen lezen, maar het voelt alsof ik verhaaltje voor jongetjes van 10 aan het lezen ben.

13.00 u: Klaar met school, nog even kleppen met medestudenten en op naar huis voor...

13.30 u: ... de belangrijkste maaltijd van de dag, el almuerzo! De lunch is hier de uitgebreidste maaltijd van de dag, ook altijd warm. Bijpraten met Jim, mijn andere huisgenoot, en Doris & Andrea.

14.00 u: Afhankelijk van de dag kan ik ‘s middags kiezen uit: relaxen, bijslapen na uitgaan van de dag ervoor (zeer geliefd), internetten, Champions League voetbal kijken (godzijdank kan dat hier ook!), een activiteit met de school doen (bijvoorbeeld een uitje in de buurt van Xela, of een film kijken). Studeren/huiswerk maken sla ik hier meestal over, zie 7.00 uur.

18.30 u: Kom ik meestal thuis van wat ik heb gedaan, soms wat later als ik al in de middag drankjes heb lopen doen met medestudenten... want we willen natuurlijk niet het...

19.15 u: ... avondeten missen! Hier is het avondeten behoorlijk klein, vaak zitten er in ieder geval tortilla's en bruine bonen bij. Kan je vertellen dat je dat na 3,5 week wel echt de neus uitkomt. Soms eet ik in de middag bij straattentjes om ‘s avonds niet tekort te komen. Ik ben tenslotte een gezonde Hollandse jongen.

21.00 u: De afgelopen 3 weken rond 21 uur 2 opties: of ik ben zo moe dat ik rond deze tijd al ga slapen, of ik ga met medestudenten naar de kroeg en vaak dan nog wel uit in de lokale skihut ‘La Rumba' tot een uur of 2, 3 ‘s nachts. Er is hier geen middenweg, ik ben hier serieus nog nooit op een normale tijd naar bed geweest.

Na anderhalve week studeren ben ik voor de afwisseling op een 6-daagse hike met Quetzaltrekkers gegaan... woensdag 16 april schrijven we nu. De trek begon na een dag ‘chicken bus'-sen in Nebaj, een dorpje in de ‘Highlands' van Guatemala. Deze dag was alsof je door Zwitserland liep: Bergen om je heen, heides, koeien met bellen en we hebben ook een kaasboerderij waar ze overheerlijke kazen verkochten, echt een beetje Emmentaler achtig. Uiteindelijk kwamen we in een klein Maya dorpje aan, Xexocom. Heel bijzonder: 6 uur van Nebaj, alleen bereikbaar door een bergpad. Ze spreken hier K'che, de grootste van de 25 Maya talen. Er was welgeteld een persoon in het dorpje die electriciteit had: iemand die een aantal jaren in de VS had gewerkt en zodoende zonnepanelen kon betalen. Heerlijk gevoetbald met de jongens uit het dorpjes en daarna een Maya sauna: een klein huisje van 2x2x1m met kolen en heet water... je voelt je opeens herboren na een dag lopen. De dag erna vroeg opgestaan voor zonsopgang, voorafgegaan door een enorm steile beklimming.

Die beklimming ging verder tot een groot plateau, vanwaar een geweldig uitzicht hadden. Het uitzicht was zo helder dat we allerlei vulkanen tot op 100 kilometer konden zien. Daarna bleef het redelijk vlak, door rurale steppen om uiteindelijk bij de vallei van Canton Primero aan te komen, waar we in een school hebben geslapen, net als de dag ervoor. De dag erna de vallei afgelopen tot de rivier, om weer de andere kant op te stijgen, hoger en hoger. Ondertussen kreeg ik steeds meer last van mijn knie, waardoor het hierna vooral de pijn verbijten was.

Uiteindelijk met een klein busje aangekomen in La Ventosa, waar we bij een Maya familie (die Mam spreken) konden overnachten. Daar begon ik toch maar aan mijn pijnstillerskuur (1 tablet per 4 uur), die mij echt door de laatste wandeldag heeft geholpen. Die begon vroeg, met de beklimming van La Torre, grote berg... echt superkoud! De tijden van parelwitte stranden, zon en 35 graden zijn echt wel voorbij! Daarna langzaam de afdaling naar onze eindbestemming: Todos Santos. Zoals ik het nu vertel is het misschien moeilijk voorstellen, maar kijk maar eens in de fotogallerij rechtsboven hoe bijzonder mooi het is. Zestig kilometer klimmen & dalen door gebieden die alleen maar lopend of te paard te bereiken zijn, het geeft een heel machtig gevoel. Bloed, zweet en tranen, haha, maar dan smaken je rijst, bonen en kip tenminste goed als je aankomt!!!

Daarna weer 2 weken gestudeerd. Afgelopen weekend naar de Fuentes Georginas geweest, ‘hot springs' met heerlijk warm bronwater! De afgelopen week waren er ook 2 koninginnedagfeestjes hier in Xela: veel oranje + weinig Nederlanders = toch niet zoals thuis, maar leuk was het wel met m´n medestudenten! Ook heb ik nog een paar keer gedeejayd hier in Xela, maar telkens heel kort. Dance muziek bestaat hier nauwelijks, het is alleen salsa en reggaeton wat de klok slaat. Dus een half uur van mijn pompende electro/house beats kunnen de Guatemalteken wel waarderen, maar daarna weten ze niet meer hoe ze moeten bewegen.

Mooiste reacties van afgelopen week:

• - De eigenaar van club ‘La Rumba': ‘Je muziek is echt goed, mogen we al je cd's kopieren?'.
• - Guatemalteek 1: ‘Vet, hoe heet jouw muzieksoort nou eigenlijk?'.
• - Guatemalteek 2: ‘Ik doe echt mijn best, maar ik begrijp dit soort muziek dus echt niet!'.

Vandaag, op vrijdag, is er altijd een ‘graduation', voor de studenten die vertrekken. Ook voor mij, want ik ben het Spaans voor nu even zat. Vijf uur Spaans + een uur huiswerk per dag is behoorlijk intensief, dus na 3,5 week explodeert je hoofd zowat van de onregelmatige werkwoorden, vervoegingen, tijden enz. Dus het is wat dat betreft wel een mooi moment voor een break. Sinds mijn camera, die ik net een maand had, vorige week is gestolen, heb ik eerlijk gezegd ook wel een beetje genoeg van Xela. Dus de komende maand wil ik weer wat reizen. Volgende bestemming: zaterdag een 3-daagse hike naar Lago Atitlan, schijnbaar het mooiste meer van de wereld!

Probeer Quetzaltenango zonder aarzelen uit te spreken!

Na 5 uur gebonkt te hebben in chicken bus van Antigua naar Xela, had ik 2 dingen vrij snel geregeld. Eén: mijn school, waarover zo direct meer, en twee: een weekendhike naar de grootste berg van Centraal-Amerika, Tajamulgo, met een hoogte van 4250 meter. De weekendtrip was met Quetzaltrekkers, een organisatie die allerlei hikes in de omgeving organiseert. Het mooie van deze organisatie is dat de gidsen vrijwilligers zijn en alles wat je betaalt wordt gedoneerd aan een school voor weeskinderen (zie http://www.quetzaltrekkers.org/, klik dan op ‘Guatemala'). De hike was supervet. We begonnen met eeng roep van 28 mensen op 3000 meter hoogte en hebben een uur of 5 gehiked tot 4000 meter (uiteraard met pauzes), waar we ons kamp hebben opzet. Daar hebben we de nacht doorgebracht in tenten. Vervolgens gingen we vroeg slapen om rond een uur of 4 in de morgen gewekt te worden om de laatste 250 meter naar de top te voltooien, voor zonsopgang. Erg mooi, vooral met het wolkendek dat voorbijschuift. Ik denk dat de foto's wel voor zich spreken, het was echt geniaal. Verder ook geen problemen gehad met de hoogte. En daarna weer afdalen, tentenkamp afbreken en weer verder afdalen. Het was een fluitje van een cent ;-).

Sinds vorige week maandag zit ik (vrijwillig) weer in de schoolbanken: ik ben mijn taalcurus Spaans begonnen! De vrijdag voor Tajamulgo had ik een paar scholen bezocht en mijn keus was gevallen op Celas Maya. Het is een schooltje in een mooi gebouwtje met een mooi binnentuintje, leek me wel een prettige leeromgeving. Er zijn ongeveer 30 leraren en studenten kunnen kiezen om 's ochtends (8.00-13-00 uur) of 's middags (14.00-19.00 uur) les te nemen. Mijn lerares heet Ilse en ze is heel leuk. Na een week weet ik al alles over haar ex-man, haar rebellerende dochter van 9, haar voorbeeldige zoon van 10 (allemaals negens op zijn schoolrapport) en dat ze van rum houdt. Mijn eigen Spaans is afgelopen week met sprongen vooruit gegaan. Waar ik voorheen voornamelijk nog in de presente sprak (‘gisteren loop ik op straat'), kan ik nu ook redelijk goed overweg in de verleden tijd. Eigenlijk is al mijn kennis van de Universiteit van Amsterdam nu goed opgefrist, met het verschil dat ik het nu ook daadwerkelijk kan gebruiken om te spreken. De tijd gaat snel voorbij, omdat je veel praat met je lerares over allerhande dingen, veel grammatica oefeningen maakt en stukjes tekst leest. Vijf uur les + een uur huiswerk per dag is wel redelijk intensief (lees: heel vermoeiend), maar het bevalt me erg goed omdat je eigen progressie kan zien. Hopelijk kan ik dit hernieuwde enthousiasme voor school vasthouden! De school organiseert ook activiteiten in de middag en in het weekend.

Intussen verblijf ik ook in een Guatemalteeks gastgezin. Mijn ‘mama' is Doris, een heel lief vrouwtje rond de 50, en haar docher Andrea (29). Vorige was er ook nog een andere student, Matthieu (Haiti), maar die is inmiddels weer naar huis. In de plaats is Jim gekomen (VS). Elke dag maakt ze ontbijt, lunch en avondeten voor ons klaar, heel fijn. Zo leren we ook Guatemalteeks eten kennen (veel bruine bonen en koolhydraatrijk eten), spreken we buitenschools ook Spaans en lachen we veel. Afgelopen weekend ben ik met Andrea en een paar van haar vrienden naar het strand geweest, Champerico. Relaxed om even te chillen, want je hoofd ontploft wel na een week Spaanse woordjes en onregelmatige werkwoorden. 's Avonds ga ik nog wel eens naar barretjes/discotheken hier in de stad, er is een klein studentenscene hier. En ja, ik spreek dan de helft van de tijd Spaans! Maar ik heb al ontdekt dat als je dat iedere avond uitgaat, je dat snel opbreekt, als je 's ochtends weer om 8 uur op school moet zijn. ;-).

Vanaf morgen heb ik vrij genomen van school en ga ik een 6-daagse hike naar Nebaj en Todos los Santos doen met Quetzaltrekkers. Door bergen, langs meren en kleine Maya dorpjes waar ze geen electriciteit hebben, en: zonder toeristen... Ik ben heel erg benieuwd, hou jullie op de hoogte!

Antigua en het fenomeen 'chicken buses'...

Na in Antigua te zijn aangekomen, ontmoette ik al vrij snel 2 Zweedse meisjes die ik al eerder in Tulum was tegengekomen, Erika en Amanda. Met nog een Engelse jongen, Hareen, hebben we twee weken geleden de vulkaan Pacaya beklommen (2500 m hoog). In de krater zag je dan allemaal zwart gestold lava en in het midden een kleine riviertje lava, naar beneden stromend. Het gevoel om in de buurt van lava's te zijn, is wel grappig. Omdat je op een redelijke hoogte zit, waait het redelijk. Naarmate je dichterbij de lava komt wordt de wind steeds warmer: het is vergelijkbaar met een haarfohn die op een steeds hogere stand zet, tot het superwarm wordt. Na een paar minuten word het je toch letterlijk toch wel te heet onder de voeten: mijn zolen smolten zelfs een beetje!!! Maar je kan echt dichtbij komen, tot op een meter afstand (maar hooguit een seconde of tien!!!). Uiteraard hadden we ook marshmellows meegenomen... beter krijg je ze niet!!! Alles bij elkaar was het een unieke ervaring, er zijn weinig plekken in de wereld waar je zo dichtbij kan komen en ik had nog nooit eerder in mijn leven lava gezien. Check mijn National-Geographic-filmpje onderaan. ;-)

Aanvankelijk wilde ik in Antigua mijn taalscursus Spaans beginnen. Antigua is een supermooi dorpje in de bergen. Het is wel wat toeristisch; naast buitenlanders brengen veel Guatemalteken hier hun weekend door. Maar ergens zag het er in Antigua ook iets te perfect uit: na een paar dagen had ik er ook wel een beetje genoeg van. Dus toen besloot om eerst naar Quetzaltenango te gaan (in de volksmond ‘Xela' genoemd) en daar mijn Spaanse taalcursus te volgen. Ten eerste omdat Quetzaltenango een exemplarische stad voor Guatemala is (lees: armer, lelijker, maar wel leuker), ten tweede omdat je er beter Spaans kan leren (minder studenten waardoor je ook buiten de les om meer ‘gedwongen' wordt Spaans te spreken) en ten derde omdat er in de omgeving ontzettend veel mooie natuur is (bergen, vulkanen, meren enz.). Dus de dag erna zat ik op in de chicken bus naar Xela!

Chicken buses, ook mooi trouwens. Het zijn de goedkoopste bussen die je kan krijgen en ja, dan heb je dus het minste comfort. Je gaat naar een busstation waar je allemaal ouderwetse Amerikaanse bussen ziet, zogenaamde Blue Birds. Denk niet dat er haltes zijn, nee, uiteraard is het een grote ongeorganiseerde chaos! Als je je bus wil vinden, moet je luisteren naar alle schreeuwende chauffeurs. Bijvoorbeeld ‘Xexexexexexelaaaaaaaaaaaaa!!!' is Quetzaltenango (Xela) en ‘Guaaaaaate-guate-guate-guateeeeeeeeeeee!!!'is Guatemala City. Heb je eenmaal je bus gevonden en je backpack op het dak laten dumpen, dan kun je de bus in. Je zit op bankje van een meter breed met 2 kleine Guatemalteekjes, 2 bankjes x 3 personen = 6 op een rij. De bus vertrekt pas als ie min of meer vol is en mensen mogen ook staan in de bus. Als je geluk hebt zit je in een bus met minder dan 80 personen!!! ;-) Gelukkig vermaakt de chauffeur je onderweg wel met de laatste reaggaeton en salsa muziek. En hij rijd als een tierelier, de chauffeur maakt optimaal gebruik van de capaciteit van de dieselmotor. Links en rechts inhalen, afsnijden, in de bergen met minimaal 100 km/u door de bocht en alle auto's gaan wel opzij... en als er files zijn is de bus zo aardig om je op de andere weghelft verder te vervoeren... (dit is geen grap!)...

Nu ik toch in de buurt ben...

Een van mooiste dingen aan reizen is dat je de vrijheid hebt om te gaan en te staan waar je wilt, wanneer dan ook. Lekker niets plannen! En zodoende zit ik nu in Flores, Guatemala! De dagen hiervoor ben ik in Belize geweest, dus ik kan de titel hierboven, 'Erik: 5 maanden VS & Mexico', wel weer veranderen. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij waar ik de vorige keer was geëindigd... ergens tussen Cancun en Playa del Carmen.

Ook in Playa del Carmen ging het feesten eigenlijk wel weer door, wat dat betreft is de kust van Yucatan toch echt wel een beetje een partycoast. Playa del Carmen was vooral... overdag strand, 's avonds gezellig in het hostel, ook weer veel backpackers en 's nachts naar grote stranddiscotheken als de Blue Parrot. Enkele dagen later in Tulum hadden we weer een supergezellig hostel gevonden, met een binnenplaats, lange tafels en veel leuke mensen. 's Avonds lekker barbecuen, drinkspelletjes spelen en meebléren met Henri, die op zijn gitaar speelde. Maar na een dikke week cultuurbarbaren hebben we eindelijk ook wat andere 'activiteiten' gedaan. Bij Tulum zijn er enkele Maya ruines. Op zichzelf zijn de ruines nog niet eens zo bijzonder in vergelijking met andere grote ruines in Yucatan, maar wel wat betreft de locatie. Stel je voor: ruines, ietwat hoger gelegen aan een azuurblauwe zee... ja ja, ook duizend jaar geleden wisten de Maya's wel wat goede plekken waren om te vertoeven.

Ook hebben we een snorkeltrip in de Cenotes (druipsteengrotten) gedaan. Heel bijzonder, want de plek waar wij snorkelden was onderdeel van 's werelds langste ondergrondse rivier (maar liefst 225 km lang, het deel dat tot nu toe bekend is). Het water zit vol met mineralen en het is zo helder dat je het gewoon kan drinken. Tulum was ook de plek waar ik afscheid moest nemen van Kristian en Patrik. Erg jammer, was leuk om ruim 10 dagen met hun te reizen. Weer een mooi excuus om van de zomer naar Zweden te gaan!

Met Stephy en Kathy, 2 Engelse meisjes van het hostel in Tulum ben ik naar Belize City gegaan, de voormalige hoofdstad van Belize (nu Belmopan). Belize was vroeger een Britse kolonie, dus in tegenstelling tot alle landen rondom Belize wordt hier geen Spaans, maar Engels gesproken. Je zou dan ook eerder zeggen dat je in een Caribisch land zit, in plaats van Latijns-Amerika. We hadden geen idee hoe Belize City eruit zou zien, maar als voormalige hoofdstad en een blik op de kaart leek het wel prima. We kwamen daar rond 21.00 uur aan bij een klein afgesloten gebouwtje dat het busstation moest voorstellen... wat!? We hadden net door een soort getto gereden, maar dit was al Belize City. Eenmaal uit de bus allemaal mafkezen met aftandse auto's die vragen of je een taxi wil. Liever niet, totdat ze je vertellen dat er geen geregistreerde taxi's bestaan in Belize. In principe kan iedereen dus voor taxi spelen. Dus we hoopten maar dat we niet zouden worden beroofd... haha! We verbleven een nachtje in een 5 sterren hotel... NOT! Ik sliep in een eigen kamer, wel met tv, maar er zat dubtape aan de muren om te voorkomen dat het lekte. Ik sliep op de 2e verdieping en als iemand daar de badkamer gebruikte (nou ja, voor zover je het een badkamer kan noemen) lekte het op de eerste verdieping in de hal! Toen we aankwamen hadden we nog niet gegeten. Gelukkig was er een Chinees dichtbij (net McDonalds: het smaakt overal hetzelfde) en konden we genieten van onze Tjap Tjoy, nadat ons een keer of 10 drugs aangeboden was. De volgende dag, 1e paasdag, snel door het centrum gelopen om tot de conclusie te komen dat het bij daglicht nog steeds een soort spookstad is, maar wat kleurrijke gebouwen gaven het ergens ook wel wat meer charme.

Maar duidelijk dus geen plaats om te blijven, dus vluchtten we naar Caye Caulker, een klein eilandje voor de kust. En wat een groot verschil met Belize City... weer een klein paradijsje! Heel helder, blauw, bijna turquoise gekleurd water... alles voor het ultieme Caribische gevoel! We hadden een leuk hosteltje gevonden met een centraal markeerpunt in de woonkamer: een hangmat... De dag erna hebben we een supermooie snorkeltour gedaan. Voor de kust van Belize ligt het grootse koraalrif na de Great Barrier Reef in Australië. We hebben 3 plekken bezocht om te snorkelen. De tweede drop was de mooste snorkelplek. Dat was ietwat aan de rand van het koraalrif, waar het ook een stukje dieper werd. De laatste plek was min of meer vrij snorkelen. Over de hele dag allerlei verschillende soorten koraal en allerlei vissoorten gezien (ook haaien!). Een dag later kwmaen weer een groep van 6 Engelsen tegen met we we ook al lol hadden in Tulum (Henri met zijn gitaar, Barney, Andy, Pringle, Charlotte en Peggy). Leuke dag, lekker zwemmen, drankspelletjes spelen enz.

Afgelopen woensdag vertrokken naar Flores, Guatemala met Rita (VS), Rachel en Felicity (Engeland), die ik met het snorkelen had ontmoet. Samen zijn we de ochtend erna voor zonsopgang naar Tikal gegaan. Tikal is zeg maar de moeder der Maya ruines. Lange tijd is Tikal de grootste Maya stad geweest, met de grootste bloeiperiode rond 230 na Christus. Je vind hier dan ook verschillende grote Maya tempels, een groot plein. Het is herontdekt in 1848 en sindsdien in kaart gebracht en nog steeds zijn er restauraties en verkenning in dit junglegebied gaande. Gek idee dat het nu allemaal is omgeven door jungle, terwijl het vroeger allemaal bevolkt was. Helaas was onze zonsopgang een beetje een domper, het was namelijk mistig. Toch is het geweldige ervaring. Omdat je zo hoog zit kan je heel goed het oerwoud horen ontwaken. Daarna vervolgden we onze tour door het prak met een gids. Die vertelden ons van alles. Niet alleen over de tempel, maar ook over de flora en fauna van Tikal. Zo hebben we toekans, papegaaien en apen gezien, heel cool.

Flores zelf is trouwens ook een prachtig dorpje. Het ligt op een eiland, 500 bij 500 m, in een groot meer, Lago de Péten Itza. Het is verbonden met het 'vasteland' door middel van een paar honderd meter lang brug. Het is echt een idyllisch dorpje, klein straatjes & steegjes, mooie gebouwtjes en natuurlijk fantastisch uitzicht op het meer, vooral met zonsondergang.

Vanavond neem ik de nachtbus naar Guatemala City, vanwaar ik denk ik vrij snel naar Antigua trek. Dat is een klein stadje ingeklemd tussen 3 vulkanen en beroemd om zijn vele... talenscholen! Hier zal ik de komende weken waarschijnlijk blijven om mijn nogal basic Spaans wat op te schroeven. Pues chicos, a lo mejor puedo escribir en Español la proxima vez!

Hasta luego, Erik

PS. Helaas geen filmpje dit keer, want mijn camera is stukgegaan op Isla Mujeres. Ik heb nog geen nieuwe gekocht dus alle's foto die je nu ziet heb ik met mijn telefoon gemaakt.